Choroby barku

Stożek rotatorów jest żargonowym określeniem na mięsień nadgrzebieniowy, podłopatkowy, podgrzebieniowy i obły mniejszy. Praca tych oraz innych mięśni zapewnia barkowi tak niezwykły zakres ruchomości. Niestety czasem dochodzi do uszkodzenia tej struktury, które objawia się bólem przy wykonywaniu pewnych ruchów ramieniem lub w przypadku uszkodzeń całkowitych niemożnością wykonywania tych ruchów. Wówczas – zwłaszcza w populacji młodych aktywnych osób – wymagana jest rekonstrukcja stożka rotatorów (czyli leczenie operacyjne). Ogólnoświatowym standardem jest obecnie leczenie artroskopowe.

Przewlekłe dolegliwości bólowe barku nasilające się w spoczynku (często zaburzające sen), które pojawiają się bez wyraźnej przyczyny (np. urazu), mogą oznaczać tę właśnie patologię. Polega ona na zapaleniu błony maziowej w kaletce podbarkowej (jest to rodzaj amortyzatora położonego pomiędzy wyrostkiem barkowym łopatki a ścięgnami mięśni nad- i podgrzebieniowego). Patologia ta może wynikać z zaburzonej równowagi mięśniowej (tzw. konfliktu podbarkowego), którą można przywrócić poprzez fizjoterapię, zaburzeń metabolicznych, patologii stożka rotatorów, nieprawidłowej budowy wyrostka barkowego łopatki oraz kilku innych przyczyn. Gdy zawiodą metody zachowawcze, leczenie jest artroskopowe.

Liczne zwichnięcia barku lub po prostu ból przy określonych aktywnościach wymagających specyficznego ułożenia ramienia ponad głową (atak w siatkówce czy niektóre ćwiczenia na siłowni) mogą oznaczać niestabilność barku. Patologia wynika z uszkodzenia struktur więzadłowych, obrąbka stawu ramiennego oraz uszkodzeń kostnych panewki i głowy kości ramiennej. Bardzo często współistnieje z uszkodzeniami przyczepu głowy krótkiej mięśnia dwugłowego bicepsa (m.in. SLAP). Gdy zawodzi leczenie zachowawcze, można stabilizować bark operacyjnie (zazwyczaj udaje się rozwiązać problem artroskopowo, jednak czasem wymagane są techniki chirurgii otwartej).

Staw ten jest jedynym stawowym połączeniem barku z resztą szkieletu. Przenosi więc ogromne obciążenia, przez co narażony jest na rozwój zmian zwyrodnieniowych objawiających się przewlekłym bólem barku oraz dolegliwościami zlokalizowanymi właśnie w stawie barkowo-obojczykowym (ponad stawem ramiennych, na końcu obojczyka). Czasem widoczna jest wyraźna deformacja tego stawu mogąca świadczyć o przebytym w przeszłości urazie i zmianach przeciążeniowych na tym tle.

Częsty uraz sportowy polegający na całkowitym uszkodzeniu więzadeł kruczo-obojczykowych, czyli powstaniu tzw. objawu klawisza (obojczyk wyraźnie „odstaje” i zachowuje się jak klawisz instrumentu, czyli uciśnięty wraca do pozycji wyjściowej). Zwichnięcie barku powstaje najczęściej na skutek upadku na przywiedzione ramię np. przy wywrotce rowerowej. Patologia ta często wymaga leczenia operacyjnego. Na zwichnięcie barku szczególnie narażone są osoby, które uprawiają sport bezpośrednio wpływający na uszkodzenie tego stawu, do których należy m.in. siatkówka, piłka ręczna i zapasy. Zwichnięcie barku objawia się ostrym bólem występującym w obrębie barku. Charakterystyczny jest również wypukłość wynikająca zmiany położenia kości stawowych. Obecnie zwichnięcie barku można podzielić na przednie oraz tylne.

Należą do częstych urazów. Nie wszystkie wymagają leczenia operacyjnego. Jednak gdy jest ono potrzebne, dysponujemy odpowiednim doświadczeniem oraz implantami wiodących światowych firm, dedykowanymi określonej okolicy anatomicznej, co pozwala na powrót do pełnej sprawności w możliwie najkrótszym czasie.